کاربرد نور در هنر
کاربرد نور در هنر همواره نقشی اساسی در آثار هنری، اجتماعی و فرهنگی اقوام مختلف بشری داشته است. نور در هنر محیطی به صورت های گوناگون بازتاب یافته و در مواردی آنچنان با محیط ادغام شده است که جزئی از آن به حساب می آید.
در دهه ۱۹۶۰ نور با نمود نخستین چراغ های الکتریکی، دگرگونی بنیادینی یافت و به رسانه و محتوای پروژه های جدید و موضوع گفتمان متفاوتی در رابطه با مفاهیم ادراک، شکل سازی فضا، پرتو افکنی فیزیکی و فنآوری پیشرفته بدل شد. استفاده بیانی از نور به شکلی نمادین، بصری، ساده و در عین حال ابهام امیز برای گشودن پنجره دنیای خیال های بشری، بزرگترین امکان نورپردازی در عصر معاصر است.
هر روز بیش از پیش امکانات نور را کشف می کنیم و این کشف به نوبه خود زمینه را برای گسترش توانایی های مربوط به درک محیطی فراهم می کند. این امر امکان خلق یک سلسله هیجانات و احساسات لطیف در گستره بینایی محدود و بسته می دهد. بنابراین نورپردازی و نورآرایی ابزاری است برای ساختن فضاهایی شخصی با ادراک و تلقی شخصی. امروزه نور توسط انسان از آزادانه و به سهولت می تواند دیده شود، لمس شود و با یک اشاره ساده دگرگون و ثبت شود. هنرمندان با بهره گیری از فیزیک نور که مبتنی بر انتشار و تفرق نور است توانسته اند از عنصر بصری برای ایجاد جذابیت بصری استفاده کنند. انتشار نور بصورت مستقیم و غیر مستقیم و تفرق نور که نتیجه برخورد امواج نور با یک مانع می باشد باعث شده است فضاهای مختلفی در آثار هنرمندان به تصویر در آید.
